Lezing Pim Fischer, 17 april 2018.
We kunnen onszelf het volgende afvragen:
“In Amsterdam is veel particulier initiatief voor ongedocumenteerden; waarom eigenlijk?”
“Waarom is er in Amsterdam een Zorgbus van Dokters van de Wereld nodig, waar ongedocumenteerden buiten in een rij moeten wachten op hulp voor toeleiding naar zorg?”
“Hoe zit het met MOO – Medisch Opvangproject Ongedocumenteerden – een medische opvang in Amsterdamse (afbraak)panden; zonder aanspraak, gefinancierd door de staatssecretaris die het probleem heeft veroorzaakt en dit weigert op te lossen?”
Hierin is de Raad van State een medestander. Die heeft er, zo lijkt het, nu schoon genoeg van gekregen.
(Zie ECLI:NL:RVS:2018:1086, overweging 3.2 https://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument…)
Gemeente moet zich niet meer met zorg bemoeien, daar zijn de professionals voor. GGD is voor crisisopvang. Gecertificeerde zorgaanbieders moeten weer aan zet komen in Amsterdam. MOO is dat (nog) niet.
De acceptatie van twee standaarden, daar moeten we vanaf. Zo wordt de ongedocumenteerde de ander, daar is andere zorg voor. Amsterdamse hulporganisaties nemen te veel over van overheden. Dat weten we al lang, dus goed om weer eens uit te ‘zoomen’ en dat doen we met Pim.
PDF van de lezing 17 april 2018 >>>
(En lees dit artikel in de Groen na Pim’s lezing nog een keer: https://www.groene.nl/…/amsterdammers-maar-geen-nederlanders)